Vorige week liet mijn vrouw me een foto zien. Deze foto. Ik moest even goed kijken en ik zag het niet. Toen wees ze me op het lichtgroene mos in het vogelhuisje. Jarenlang had het leeg gestaan en ineens was een winterkoninkje er een nestje in aan het maken. De dag erna liep ik langzaam naar het huisje toe. Net toen ik in de buurt kwam, vloog het weg, het vogelhuisje uit.
Het verwonderde me, en vervulde me van bewondering: dit moment met dat prachtige kleine vogeltje. Er was ook de dankbaarheid dat het in onze tuin kwam nestelen… Juist in dat vogelhuisje dat we ooit aan mijn schoonvader schonken. En dat we terugkregen nadat zowel hij als mijn schoonmoeder bijna vijf jaar terug overleden waren.
Toen kwam de weemoed. Ik dacht weer aan de wereld, en wat daar aan de hand is. Ik dacht aan de mannen die zich meester van deze wereld wanen: Musk, Trump, Poetin. Die mannen die er zo hardhandig en slordig mee omgaan. Met de natuur, met andere mensen, uiteindelijk ook met het kwetsbare kind dat ergens in henzelf – heel diep weggestoken – nog moet schuilen.
En ik dacht aan wat Tennessee Williams ooit schreef in de aanwijzingen voor zijn toneelstuk The Glass Menagerie: “When you look at a piece of delicately spun glass you think of two things: how beautiful it is and how easily it can be broken.” Het geldt voor een glas niet minder dan voor een vogeltje, voor een mens niet minder dan voor deze hele wereld: zo mooi, zo kwetsbaar, en zo makkelijk kapot te maken.
Ik hoop dat het winterkoninkje bij ons blijft nestelen. Of dat het zich vrij voelt weg te blijven als het zich daar beter bij voelt. En ik hoop dat degenen die zich bewust zijn van alles wat breekbaar is in de wereld om hen heen, het uiteindelijk winnen van degenen die haar eerst en vooral overheersen willen.
