Leiders gevraagd (m/v)

Vandaag precies dertig jaar geleden werd Nelson Mandela president van Zuid-Afrika. Als leider had hij vele kwaliteiten. Een daarvan: Mandela voelde onrecht dat anderen werd aangedaan alsof het hemzelf betrof. Een tweede: hij kwam daadwerkelijk in actie tegen onrecht, ook als dit hem in gevaar bracht. En drie: zelfs na bijna 28 jaar in de gevangenis reikte hij zijn vijanden de hand en gaf hij ze de kans boven zichzelf uit te stijgen.

Hij liet zich daarbij niet leiden door zijn primaire emoties, maar bleef even stoïcijns als liefdevol. Zijn vriend en medestrijder Walter Sisulu zei ooit over hem: “Soms stelt hij te veel vertrouwen in mensen. Als hij iemand vertrouwt, gaat hij er helemaal voor. Maar misschien is dit geen tekortkoming. De waarheid is dat hij ons nooit heeft teleurgesteld met dat vertrouwen dat hij in mensen heeft.”

Vandaag mis ik het soort leider dat Nelson Mandela was, juist in deze tijd en deze wereld. Ik zie te veel ‘leiders’ die visie missen, verdelen en verscheuren, en inspelen op het slechtste in de mens. “Grote leiders brengen mensen bij elkaar,” zegt politiek filosoof Björn van der Doelen. Geef mij dan maar de geest van Mandela. Met alle empathie en actie, passie en visie, beheersing en verbinding die daarbij horen…